Έλληνες;

Και πλησιάζει ο καιρός που θα είμαστε φιλοξενούμενοι στην χώρα μας. Οι πρόσφυγες-μετανάστες πληθαίνουν επικίνδυνα και όσο ο αριθμός τους αυξάνεται, τόσο θα αποκτούν μεγαλύτερη φωνή και όσο θα αποκτούν μεγαλύτερη φωνή , τόσο θα αυξάνεται και η απήχησή τους, την οποία είτε θα την παρουσιάζουν απλώς με λόγια και δηλώσεις, είτε θα μας την επιβάλλουν. Κι εμείς ως λαός χάνων, θα πειστούμε από αυτές τις δηλώσεις ή θα αποδεχτούμε χωρίς αντίρρηση αυτό που θα μας επιβάλλουν. Πρόσφατα άκουγα τις δηλώσεις ενός καθηγητή διεθνούς δικαίου ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, που έλεγε ότι οι καταυλισμοί θα γίνουν προάστια των πόλεων μας ή αυτόνομες συνοικίες. Αυτά έλεγα κι εγώ στις παρέες μου και με λέγανε υπερβολικό.  Όταν συμβεί κάτι τέτοιο οι πληθυσμοί αυτοί θα πρέπει να ενσωματωθούν στον ντόπιο πληθυσμό. Θα έρθει ο καιρός που θα χτυπάει η καμπάνα της εκκλησιάς και θα ελεγχόμαστε. Θα κάνουμε τον σταυρό μας και θα κοιτάμε δεξιά και αριστερά μήπως μα είδε κάποιος.
Θα με πείτε ρατσιστή. Όχι δεν είναι ρατσισμός το να θέλει κάποιος να διατηρήσει τα ήθη , τα έθιμα και τις παραδόσεις, την θρησκεία και ότι άλλο τον χαρακτηρίζει σαν λαό. Γιατί με την λογική αυτή ρατσιστής είναι και ο πρόσφυγας-μετανάστης, ο οποίος έρχεται σε μία ξένη χώρα από την οποία ζητάει φιλοξενία και στο τέλος επιβάλλει ή προσπαθεί να επιβάλλει τον τρόπο ζωής του δικού του λαού.

Ένα «κλικ».

Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει. Ξαφνικά έγινε ένα «κλικ» μέσα μου και διαπίστωσα πως η ζωή μου έχει μείνει στάσιμη. Και αποφάσισα να μην την αφήσω άλλο στάσιμη. Πώς θα το καταφέρω; Απλά θα αλλάξω τις παλιές μου συνήθειες, οι οποίες είχαν γίνει ρουτίνα. Διαπίστωσα πως οι παλιές μου συνήθειες εμπόδιζαν να εξελίξω τα νέα πράγματα που είχαν μπει στην ζωή μου. Έτσι θα περιορίσω τα παλιά για να αναπτυχθούν τα νέα. Ξέρω ότι αυτό δεν θα αρέσει σε κάποιους, αλλά τόσα χρόνια έκανα πράγματα που άρεσαν στους άλλους, καταπιέζοντας εν μέρει τον εαυτό μου. Τέρμα αυτό και σε όποιον αρέσει. Άλλωστε το νέο μου μότο είναι πως αν με αντιπαθείς δεν θα κάνω καμία προσπάθεια να με συμπαθήσεις. Αυτά.

Διακοπές 2019.

Η μαγευτική Καρδαμύλη

Και μετά από 15 χρόνια ξαναπήγα διακοπές. Μάλλον πήγα διακοπές γιατί το ξανά χρησιμοποιείται για κάτι που επαναλαμβάνεται. Μετά από 15 χρόνια δεν θεωρείται επανάληψη, άρα το ξανά είναι περιττό. Πήγα λοιπόν στην Καρδαμύλη, στην Πελοπόννησο.

Ο Έκτορας

Βασική προϋπόθεση  για να πάω διακοπές ήταν να βρω κατάλυμα που να δέχεται σκυλιά - άλλο ένα πρόβλημα της Ελλάδας του 2019- και όχι ένα μικρό σκυλάκι, αλλά ένα λαμπραντόρ 35 κιλών.
Να μην τα πολυλογώ, μετά από μία έρευνα στο Booking.com βρίσκει η γυναίκα μου δωμάτιο pet friendly, όπως το λέμε στην Ελλάδα, στην Καρδαμύλη. Με παίρνει τηλέφωνο για να κάνω την κράτηση, κάνω την κράτηση και περιμένω να έρθει ο καιρός για να πάω τις πολυπόθητες διακοπές μας.
Ένα μήνα περίπου πριν την ημερομηνία, λέω δεν παίρνω ένα τηλέφωνο να δω τι γίνεται, αφού την κράτηση την είχα κάνει μέσω του ίντερνετ. Τηλεφωνώ, το σηκώνει ένας κύριος χαλαρός και συζητάμε τις λεπτομέρειες. Του επισημαίνω πως έχω και σκύλο μαζί μου. Πόσα μέτρα με ρωτάει. Τι μέτρα ρε φίλε του λέω, σκύλος είναι όχι συρόμενο. Καλά μου λέει έλα και βλέπουμε.
Από εκείνη την μέρα και μετά και όσο πλησιάζει ο καιρός, εγώ αγχώνομαι περισσότερο. Ή που θα έρθει η τουριστική αστυνομία λέω στην γυναίκα μου ή που θα γίνουμε φίλοι με τον τύπο.
Και φτάνω στην Καρδαμύλη!! Τέλειο μέρος, απίστευτη ομορφιά, καθαριότητα πέρα από την ελληνική πραγματικότητα και άνθρωποι φιλικοί και χαλαροί. Παρκάρω έξω από το συγκρότημα που είναι το δωμάτιο και μας υποδέχονται ένας μεσήλικας άντρας με μία συνομήλικη πάνω-κάτω γυναίκα. Του εξηγώ ποιος είμαι, μας καλωσορίζουν και του παρουσιάζω τον σκύλο. Του εξηγώ πως είναι εμβολιασμένος, δεν γαυγίζει, είναι καθαρός κτλ. Ο κύριος με κοιτάει με ύφος ζόμπι και μου πετάει την ατάκα «Σου είπα εγώ τίποτα ρε φίλ廨και μένω κάγκελο.
Γίναμε φίλοι και με τους δύο.
Οι διακοπές μου μετά από 15 χρόνια ήταν περισσότερο όμορφες από τις προσδοκίες μου και η Καρδαμύλη έγινε ο αγαπημένος μου προορισμός.
Σας τον συνιστώ ανεπιφύλακτα, ειδικά για αυτούς που θέλουν ήσυχες, χαλαρές διακοπές, χωρίς φασαρία, κόρνες και κλαμπ.

Η παραλία Ριτσά, ένα χιλιόμετρο έξω από την Καρδαμύλη. Η παραλία διαθέτει και ηλεκτρική ράμπα για ΑμΕΑ.

Τι λέγαμε;

Κι εκεί που καθόμουν και δεν ήξερα τι να κάνω, θυμήθηκα πως παλιά είχα ένα ιστολόγιο που έγραφα ο,τι μου ερχόταν. Η αλήθεια είναι πως καλά-καλά δεν θυμόμουν τον τίτλο. Έτσι μετά από μερικές προσπάθειες το εντόπισα, έκανα εισαγωγή και να'μαι εδώ. Μετά από κάποιες ρυθμίσεις και διαγραφή κάποιων παλιών αναρτήσεων, οι οποίες δε με εκφράζουν πια, γράφω την πρώτη μου ανάρτηση μετά από τις 15 Φεβρουαρίου 2014. Ελπίζω να τα λέμε. Facebook δεν έχω. Έχω όμως instagram και twitter. Όποιος ενδιαφέρεται με ρωτάει. Γεια σας λοιπόν και καλώς σας βρήκα.